ΓΙΑ ΣΕΝΑ ,ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΛΕΙΨΕΙ ΟΣΟ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ... Πέντε χρόνια χωρίς τα χαμογελαστά σου μελιά μάτια να με κοιτάζουν...Μου λείπεις τόσο πολύ που πονάει αφόρητα κάθε σπιθαμή του κορμιού μου."Τι κάνεις κοριτσάκι μου,καλά είσαι;"...Η τελευταία σου φράση ακόμα ηχεί στα αυτιά μου.Πρώτη φορά στη ζωή μου από τότε που θυμάμαι που με αποκάλεσες έτσι.Λες και γνώριζες,ένιωσες πως έφτανες στο τέλος...Σε ρώτησα αν ήθελες να έρθω και είπες πως δεν χρειαζόταν,πως ήσουν εντάξει...Και την επομένη το πρωί εκείνο το τηλεφώνημα του πανικού,"τρέξε μήπως προλάβεις..." Δεν σε πρόλαβα όμως.Μισή ώρα νωρίτερα αν είχα φτάσει θα σε είχα προφτάσει...Το μόνο και το τελευταίο που ακούστηκε στους τοίχους του ψυχρού νοσοκομείου ήταν μόνο μια κραυγή,βγαλμένη κατευθείαν από την ψυχή!"ΔΕΝ ΣΕ ΠΡΟΛΑΒΑ!!!!"
Και από τότε εδώ και πέντε χρόνια μόνο σιωπή...Με τη σιωπή μου σου μιλώ όπου και αν βρίσκεσαι πια με την ελπίδα πως με ακούς και απλώνεις το βλέμμα σου πάνω μου,όπως τότε που ήμουνα μικρή...Πως μου χαρίζεις άλλο ένα σου χαμόγελο ζεστό σαν την καρδιά σου...Το να μου φύγεις τόσο σύντομα ήταν κάτι που ούτε καν σαν σκέψη δεν τόλμησε να περάσει από το μυαλό μου.Πίστευα πως θα ήσουν πάντα κοντά μου.Πώς να χωρέσει το μυαλό μια τόσο άτακτη και απρόσμενη φυγή;Ακόμη και το αντίο μας αγχωμένο και βιαστικό ήταν.Να προλάβουμε,να μην γίνει κάτι και δεν μπορέσουμε τελικά...Το πρώτο βράδυ της φυγής,εγώ ενα κουβάρι μαζεμένο σε μια γωνιά με ένα κλάμα βουβό,χωρίς καν δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια μου.Μα εκείνα που κυλούσαν στην ψυχή μου την έκαιγαν και αφήναν για πάντα εκεί τα σημάδια τους...
Θέλω να ξέρεις πόσο πολύ και βαθιά μου λείπεις,πως η απουσία σου από τη ζωή μου τα τελευταία πέντε χρόνια μου έχει στοιχίσει αφάνταστα πολύ.Ξέρω πως από εκεί που είσαι με βλέπεις,με βλέπεις και γελάς με τις χαρές μου και πονάς στις λύπες μου.Σου χρωστάω ένα Σ'ΑΓΑΠΩ που ποτέ δεν σου είπα...
" Χαμογελάς, στα μάτια σου γλιστράω δε με κοιτάς, μα πες μου πού να πάω πού να σε ζητώ, πού να σ' αγαπώ, πού να σε ξεχνώ...
Θέλω να καις, άστρο μου κι αν θες να με προσέχεις στις φτηνές μου τις στιγμές και από κει ψηλά, ρίξε μια ματιά πες μου πως βλέπεις τα δικά μου τα παράπονα..."

Αλλη μια νυχτα μελαγχολικη κ μοναχικη με τυλιξε στα πεπλα της...
Ψαχνω να βρω παρηγορια στις σκιες που χορευουν στους τοιχους
του δωματιου μου...
Ηθελα να ειχα μια ζεστη αγκαλια να χωθω μεσα της κ να αφησω
απ'εξω τον υπολοιπο κοσμο.
Κ ν'αποκοιμηθω απο εκει απο τους χτυπους μιας καρδιας...
Παει καιρος απο τοτε που τα πραγματα ηταν πιο απλα κ εμεις
οι ανθρωποι πιο ξεγνοιαστοι...
Κοιταζω την αντανακλαση μου στο τζαμι κ μονο αναρωτιεμαι:
" Αληθεια ποτε χαμογελασες τελευταια φορα μεσα απο τα βαθη
της ψυχουλας σου";
Εχουν γεμισει πολλα φεγγαρια απο τοτε,μου απανταει
μια φωνη γνωριμη...
Εχει ψυχρα αποψε εξω αλλα κ μεσα μου...
Με οσα ρουχα κ να ντυσω την ψυχη μου,δεν λεει να σταματησει
το τρεμουλο...
Οι σκεψεις στο μυαλο μου θαλασσα ανταριασμενη κ η καρδια
βαρκουλα που προσπαθει να μην τσακιστει πανω στα βραχια
απο τα δυνατα κυματα...
Πως ειναι δυνατον να υπαρχουν τοσοι ανθρωποι παντου γυρω
κ εγω να νιωθω τοσο μα τοσο μονη;
Καποτε ειχα βαλει ενα στοιχημα με τη ζωη.
Πως οσες αναποδιες κ μπορες εκεινη κι αν μου φερει στο δρομο
μου εγω θα τα καταφερω κ θα μεινω ζωντανη.
Ειναι μερες που το καταφερνω μα ειναι κ μερες που κερδιζει
εκεινη...Μια αυτη,μια εγω μεχρι καποια απο τις δυο μας
να τερματισει νικητρια.
Αρχισε να μπουμπουνιζει εξω,σε λιγο θα αρχισει να βρεχει...
Αυτη τη βροχη την αντεχω,την αλλη ομως μεσα μου οχι.
Ολα εκεινα τα δακρυα για τα ονειρα που εμειναν ονειρα,
για εκεινους που σταθηκαν αναξιοι κ στο τελος τραπηκαν
σε ατακτη φυγη,γιατι δεν αντεξαν να δουν τα εργα των δικων
τους πραξεων...
Για εκεινους που βρηκαν καταφυγιο στη σιωπη κ την ανυπαρξια
τους,οντας ανικανοι για οτιδηποτε αλλο...
Γιατι απλα δεν τολμησαν να ζησουν απο φοβο μηπως πληγωθουν.
Δυστυχως ετσι ειναι η ζωη ματια μου.
Αν δεν τολμησεις δεν θα ζησεις,δεν θα νιωσεις...
Τι πιο μεγαλο απο το να νιωθεις,να γελας η ακομα κ να πονας;
Να τρως τα μουτρα σου κ να βρισκεις τη δυναμη να σταθεις
κ παλι στα ποδια σου,ετοιμος για ταξιδια καινουρια σε κοσμους
που ουτε καν φανταστηκες...
Να κανεις τα ιδια λαθη ξανα κ ξανα,αλλα ακομα κ αυτα τα λαθη
να τα αγαπας γιατι ηταν δικα σου τη στιγμη που τα εκανες...
Γιατι μεσα απο απο αυτα αισθανθηκες,ενιωσες κ ησουν πανω απο
ολα ανθρωπος...
Εχω ενα χαμογελο κρυμμενο καλα σε ενα συρταρι στο
ντουλαπακι της ψυχης μου κ απλα περιμενω...
Καποιον που θα βρει τον τροπο να το ανοιξει για να του το
χαρισω απλοχερα...
Κ τοτε θα γινω ολοκληρη ενα χαμογελο κ θα φυγουμε μαζι ως
τα αστερια κ παλι πισω,σε στεριες ανεξερευνητες κ σε θαλασσες
καταγαλανες κ καθαριες...

ΑΠΟΨΕ ΑΝΟΙΞΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΔΙΑΠΛΑΤΑ Κ ΕΙΔΑ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ Κ ΑΛΛΟΙ ΣΑΝ Κ ΜΕΝΑ ΕΚΕΙ ΕΞΩ.ΠΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΑΛΛΑ ΠΡΟΔΟΘΗΚΑΝ Κ ΣΥΝΕΧΙΣΑΝ Κ ΠΑΛΙ ΝΑ ΔΙΝΟΥΝ.ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΕΛΠΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ Κ ΠΟΥ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΕΧΟΥΝ ΧΑΣΕΙ ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥΣ.ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΤΕΛΙΚΑ ΠΑΝΕ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ Κ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΠΟΡΕΙ Κ ΝΑ ΤΙΣ ΞΑΝΑΒΡΕΙΣ.Κ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΦΙΛΟΥΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ,ΚΑΛΑ ΦΥΛΑΓΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟ ΝΤΟΥΛΑΠΙ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ Κ ΣΕ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΑ Κ ΠΙΟ ΑΠΛΑ!ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΜΕ ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ ΣΕ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙΣ ΠΩΣ ΑΚΟΜΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ.ΣΟΥ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΗ ΤΕΛΙΚΑ Κ ΠΩΣ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΚΗ ΤΕΛΙΚΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΥΜΕ,ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΝΤΑΣ ΕΤΣΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΑΛΛΑ Κ ΟΣΩΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ!ΠΩΣ ΟΛΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Κ ΠΩΣ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΤΗΝ ΟΡΙΖΟΥΜΕ...ΟΣΑ ΕΓΙΝΑ ΕΙΤΕ ΚΑΛΩΣ ΕΙΤΕ ΚΑΚΩΣ,ΕΓΙΝΑΝ Κ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΕΝ ΓΥΡΙΖΕΙ ΠΙΣΩ.ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝ ΘΑ ΚΑΤΣΕΙΣ ΝΑ ΜΕΜΨΙΜΟΙΡΕΙΣ ΓΙΑ ΟΣΑ ΕΓΙΝΑΝ,ΧΑΝΟΝΤΑΣ ΕΤΣΙ Κ ΑΛΛΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΧΡΟΝΟ Η ΑΝ ΘΑ ΟΡΘΩΣΕΙΣ ΑΝΑΣΤΗΜΑ Κ ΘΑ ΠΑΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ...ΟΛΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΕΝΕ?ΟΛΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΛΟΙΠΟΝ,ΑΡΚΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΤΟ ΘΕΛΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ Κ ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ!ΠΑΡΑΜΕΝΩ ΕΝΑΣ ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΨΕΙ ΠΟΤΕ ΤΟΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΟΝΕΙΡΑ.ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΕ ΠΑΡΗΓΟΡΕΙ Η ΣΚΕΨΗ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ Κ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ Κ ΑΛΛΟΙ ΣΑΝ Κ ΜΕΝΑ ΚΑΠΟΥ ΕΚΕΙ ΕΞΩ ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ Κ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΟΠΩΣ Κ ΕΓΩ!ΠΟΥ ΞΕΡΕΙΣ ΜΠΟΡΕΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΚΟΜΗ Κ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΝΙΚΗΤΕΣ!!!ΣΤΑ ΩΡΑΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΛΟΙΠΟΝ!