...Αποψε μπορω να δακρυσω χωρις να νιωθω ασχημα απεναντι σε οσους θα με δουν δακρυσμενη...Θα νομιζουν πως φταιει η βροχη...Λες κ ανοιξαν οι ουρανοι μεσα στο μαυρο σκοταδι κ το νερο βαλθηκε να ξεπλυνει τις ψυχες απο κριματα κ να διωξει απο το μυαλο τις ασχημες σκεψεις...Κ εσυ αν μπορουσες απο μια γωνια να με δεις η βροχη θα σου ελεγα πως φταιει κ οχι τα χιλιαδες λιγακι σου...Πως γινεται να αγαπας τον αλλον λιγακι;Η' τον αγαπάς η οχι...
Πως γινεται να μη σου λειπει το χαμογελο μου,το χαδι μου,οταν το δικο μου χερι φανταζει τοσο αδειο κ ορφανο τωρα που δεν μπορει να χαιδεψει τα πυκνα μαυρα μαλλια σου;Πολλα τα μιλια που μας χωριζουν μα ακομη πιο μεγαλη η αποσταση μεχρι την κρυα σου καρδια,που ξεχασε καιρο τωρα πως ειναι να αγαπας,πως ειναι να χτυπαει σαν τρελη στην σκεψη κ μονο του αλλου...
ΑΓΑΠΑΩ θα πει βαζω τα θελω σου πανω απο δικα μου,θα πει ισοπεδωνω κ τον ιδιο μου τον εαυτο για να εισαι κ νιωθεις εσυ καλα...Αρκει εσυ να χαμογελας κ ας πλημμυριζουν τα ματια μου καθε φορα που μου κλεινεις το τηλεφωνο η δεν απαντας,οταν εχω οσο ποτε αναγκη απλα να σε ακουσω λιγο στην αλλη ακρη της γραμμης...Για μηνες περιμενα τον ερχομο σου,μα ουτε πλοιο ουτε αεροπλανο βρεθηκε να σε χωρεσει κ να σε φερει κοντα μου εστω για μια φορα...Κ ομως εγω σε περιμενα...
Κ τωρα περιμενω οχι για να ερθεις πια,αλλα για κεινο το πληρωμα του χρονου.Που για μια στιγμη θα σε κανει να δεις με βλεμμα καθαριο ολα εκεινα που τοσο καιρο ηταν απλα μπροστα στα ματια σου.Τοτε θα δεις κ μενα οπως πραγματικα ημουν κ θα μετανιωσεις για την ατακτη μου φυγη,φυγη στη οποια με καθε τροπο με οδηγουσες...
το καραβι της φυγης εκεινη εφτασε στον προορισμο του,μα η καρδια δεν αλλαζει δρομο ετσι ευκολα.Καθεται κατι βραδια σαν κ το αποψινο κ μετρα τις λιγοστες καλες κ χαμογελαστες στιγμες κ λυπαται που δεν ηταν περισσοτερες...
Ντυνει στα μαυρα πανια τα ιστια κ αφηνεται στη καταιγιδα με τη ελπιδα να βρεθουν καποια γερα βραχια σε μια ακτη κ εκει να τσακιστει για παντα...Για να μην χρειαστει να ξαναταξιδεψει,γιατι δεν αντεχει αλλο ενα ταξιδι χωρις προορισμο με πυξιδα μια ελπιδα για κατι καλυτερο.Που τελικα δεν θα βρει...
Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010
Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010
Ενα χρονο μετα...
Οι λιγες καλες που ζησαμε καποτε μαζι αρχισαν να ξεθωριαζουν κ να χανονται στον αερα σαν σκονη.μονο πικρια πια,απογοητευση κ δυο ματια κατακοκκινα απο τα δακρυα.κ εσυ πουθενα κ οσα ζησαμε ενα απεραντο τιποτα σαν κ σενα.γιατι ενα τιποτα ησουν παντα σε σχεση με μενα.ενασ ανθρωπος μισος γεματο μονο μισος για μενα που τολμησα να σε νοιαστω κ να σε βαλω ακομη κ πανω απο μενα.
Ολα για ενα πουκαμισο αδειανο...ενας χρονος χαθηκε κ πηρε μαζι του ολες τις καλες στιγμες.παντα με εκανες να νιωθω λιγη κ ανεπαρκης μπροστα σου,ενω εσυ ησουν τελικα αυτος που ηταν ανεπαρκης,ανικανος να νιωσεις οτιδηποτε καλο μεσα σου.ελπιζω η ζωη σου να ειναι καλυτερη χωρις το γελιο μου,την αγαπη μου κ τα χαδια μου, κ η μοναξια σου να σταθει καλυτερη συντροφος για σενα αφου εγω δεν μπορεσα να σε κανω να νιωσεις κ παλι ανθρωπος.μεινε με την απανθρωπια σου λοιπον κ την σκληρη σου καρδια...
Οταν το πληρωμα του χρονου θα ερθει κ για σενα,θα ειναι πολυ αργα για επιστροφες κ εγω πολυ μακρια απο σενα ευτυχως για μενα.οτι κακο εκανες ως τωρα ηταν υπεραρκετο.απο δω κ περα μπορεις να βλαπτεις μονο τον εαυτουλη σου...ολα θα τα βρεις μπροστα σου,καθε τι ασχημο που εκανες σε μενα,σε μας.θελω να ερθεις εκει που ειμαι τωρα εγω,εδω που πιο κατω δεν εχει κ να μην σου απλωνεται κανενα χερι να σε βοηθησει να ξανασταθεις στα ποδια σου.εκει να σερνεις το αθλιο κουφαρι σου κ κανεις να μην σε νοιαζεται κ ολοι γυρω σου να σε κοιταζουν με οικτο κ λυπηση...
Κ αν η ζωη τα φερει ετσι κ μια μερα μετα απο καιρο τυχει κ βρεθεις στο δρομο μου,θα σε κοιταξω κ θα γελασω δυνατα...με γελιο που ομοιο του δεν θα εχεις δει.κ θα σε προσπερασω κ θα φυγω χωρις να ριξω ουτε ενα βλεμμα πισω.
Οι λιγες καλες που ζησαμε καποτε μαζι αρχισαν να ξεθωριαζουν κ να χανονται στον αερα σαν σκονη.μονο πικρια πια,απογοητευση κ δυο ματια κατακοκκινα απο τα δακρυα.κ εσυ πουθενα κ οσα ζησαμε ενα απεραντο τιποτα σαν κ σενα.γιατι ενα τιποτα ησουν παντα σε σχεση με μενα.ενασ ανθρωπος μισος γεματο μονο μισος για μενα που τολμησα να σε νοιαστω κ να σε βαλω ακομη κ πανω απο μενα.
Ολα για ενα πουκαμισο αδειανο...ενας χρονος χαθηκε κ πηρε μαζι του ολες τις καλες στιγμες.παντα με εκανες να νιωθω λιγη κ ανεπαρκης μπροστα σου,ενω εσυ ησουν τελικα αυτος που ηταν ανεπαρκης,ανικανος να νιωσεις οτιδηποτε καλο μεσα σου.ελπιζω η ζωη σου να ειναι καλυτερη χωρις το γελιο μου,την αγαπη μου κ τα χαδια μου, κ η μοναξια σου να σταθει καλυτερη συντροφος για σενα αφου εγω δεν μπορεσα να σε κανω να νιωσεις κ παλι ανθρωπος.μεινε με την απανθρωπια σου λοιπον κ την σκληρη σου καρδια...
Οταν το πληρωμα του χρονου θα ερθει κ για σενα,θα ειναι πολυ αργα για επιστροφες κ εγω πολυ μακρια απο σενα ευτυχως για μενα.οτι κακο εκανες ως τωρα ηταν υπεραρκετο.απο δω κ περα μπορεις να βλαπτεις μονο τον εαυτουλη σου...ολα θα τα βρεις μπροστα σου,καθε τι ασχημο που εκανες σε μενα,σε μας.θελω να ερθεις εκει που ειμαι τωρα εγω,εδω που πιο κατω δεν εχει κ να μην σου απλωνεται κανενα χερι να σε βοηθησει να ξανασταθεις στα ποδια σου.εκει να σερνεις το αθλιο κουφαρι σου κ κανεις να μην σε νοιαζεται κ ολοι γυρω σου να σε κοιταζουν με οικτο κ λυπηση...
Κ αν η ζωη τα φερει ετσι κ μια μερα μετα απο καιρο τυχει κ βρεθεις στο δρομο μου,θα σε κοιταξω κ θα γελασω δυνατα...με γελιο που ομοιο του δεν θα εχεις δει.κ θα σε προσπερασω κ θα φυγω χωρις να ριξω ουτε ενα βλεμμα πισω.
Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009
Νυχτα χαρας κ κεφιου η αποψινη για τους περισσοτερους κ για οσους συναντησα στο βαγονι ενος συρμου επιστρεφοντας απο δουλεια αποψε...Χαμογελα στα προσωπα τους ζωγραφισμενα που εβγαιναν αβιαστα.Ποσο καιρο εχω να χαμογελάσω ετσι εγω,δεν θυμαμαι πια.Αποψε συνομώτησαν τα συναισθηματα μου κ οργανωσαν ενα παρτυ μασκε ερημην μου.Ησουν κ εσυ καλεσμενος αλλα φυσικα ποτε δεν φανηκες...Η δυστυχια δανειστηκε για αποψε μονο το ονομα σου,κουραστηκε τοσο καιρο να εχει τεσσερις συλλαβες...Η χαρα ντυθηκε με τις λιγοστες ομορφες στιγμες που εζησα λαθραια κοντα σου καποιες νυχτες.Η ευτυχια φορεσε για στολη εκεινο το φιλι στο μετωπο που μου εδωσες καποτε ετσι ξαφνικα.Της λυπης το κουστουμι της επεσε λιγο βαρυ...Ειχε βλεπεις πανω κεντημενες με πουλιες χρωματιστες ολες τις μερες που ηθελα τοσο να σε ειχα κοντα μου κ δεν ησουν.Η ζηλια φορεσε μια κατακοκκινη φανταχτερη στολη,οπως οι φλογες που εβγαιναν απο τα ματια μου επειδη ηξερα πως παντα μονο ΕΚΕΙΝΗ υπηρξε κ θα υπαρχει για σενα.Η αγαπη μου για σενα ειχε ντυθει μισοφεγγαρο,οπως μιση ενιωθα καθε στιγμη πλαι σου γιατι εσυ ποτε δεν ησουν πραγματικα μαζι μου.Ο ερωτας ειχε ντυθει καρδια γεματη μπαλωματα σαν κ τη δικη μου.Η ψυχη αρνηθηκε να μασκαρευτει με οποιαδηποτε στολη.Ηρθε στο παρτυ απλα για τους τυπους,μα συενχως στεκοταν διπλα στο παραθυρο κ κοιταζε εξω απο το τζαμι ψαχνοντας για ενα αστερι φωτεινο να την βγαλει απο το αδιεξοδο που μεσα του εχει βυθιστει τελευταια.Ο εγωισμος ειχε φορεσει τη μορφη σου κ ηταν τοσο περηφανος γι'αυτο που ολα τα αλλα κουστουμια του φανηκαν τουλαχιστον βαρετα...Στο μπαρ σερβιραν σφηνακια με τα δακρυα που ως τωρα εχω χυσει για σενα κ ολοι ειχαν μεθυσει μολις στο τριτο κ κοιταζαν ο ενας τον αλλο με βλεμμα θολο...Η ελπιδα μου ειχε ντυθει λευκο περιστερι με φτερα τσακισμενα που ηθελε να πεταξει κ παλι στο γαλανο ουρανο αλλα δεν μπορουσε...Εγω που δεν ημουν ενημερη για το παρτυ αυτο σαν προχειρη στολη φορεσα ενα αχνο χαμογελο,για να μην με ρωτανε ολοι γιατι ηρθα σε παρτυ μασκε χωρις να εχω ντυθει μασκαρας.Ολοι χορευαν στο ρυθμο της δικης σου μουσικης συνεπαρμενοι...Μονο εγω δεν ειχα κουραγιο να χορεψω η εστω ακομη κ να υποκριθω πως κουνιεμαι ρυθμικα,μηχανικα πανω στο ρυθμο...Πηγα κ εκατσα διπλα στη λυπη,γιατι κι αυτη λογω της στολης κ του βαρους που αυτη ειχε,δοκιμασε αλλα της ηταν δυσκολο να κινηθει αναμεσα στους αλλους.Μαζεψα ολο το κουραγιο που ειχε απομεινει κ καταφερα να της ψελλισω λιγες λεξεις.Της ειπα πως κουραστηκα να νιωθω μονο εκεινη εδω κ πολυ καιρο και πως πονανε πια ακομη κ τα ματια μου απο τα δακρυα...Πως το κουστουμι που εκεινη φορεσε για την αποψινη βραδια μονο,εγω το φοραω καθε στιγμη στιγμη της ζωης μου τον τελευταιο καιρο...Με κοιταξε βαθια στα ματια με το ανεκφραστο βλεμμα της χωρις να πει λεξη...Την παρακαλεσα να δωσει για λιγο τη θεση της μεσα μου στη χαρα γιατι εχω κουραστει πια...Λες κ ηξερε πως μιλουσαμε γι'αυτην ηρθε ξαφνικα η χαρα να μαθει τι συμβαινει κ δεν χορευουμε...Μολις της εξηγησα,μου ειπε πως το προγραμμα της ηταν πολυ φορτωμενο τωρα τελευταια μα μολις εβρισκε καποιο κενο ή ακυρωση θα κοιτουσε κ την δικη μου υποθεση,μα δεν υποσχοταν τιποτα.Σηκωθηκα να φυγω μα στην πορτα με σταματησε η ελπιδα κ μου ειπε: "την στολη που φοραω αποψε την βλεπεις κ ξερω πως κ εσυ ετσι νιωθεις μεσα σου,γιατι ΕΚΕΙΝΟΣ σου τσακισε τα δικα σου φτερα.Τωρα μπορει να εισαι λυπημενη κ να βρισκεις πουθενα τη χαρα μεσα σου αλλα κ εξω απο σενα,μα να εχεις παντα στο πισω μερος του μυαλου σου,πως μια μερα-οσος καιρος κ αν χρειαστει-εγω κ εσυ θα πεταξουμε ξανα μαζι σε καθαρους ουρανους κ θα κανουμε βουτιες σε βαθυγαλαζες θαλασσες.Μην χανεις το κουραγιο σου κ προχωρα με το κεφαλι ψηλα,και μια μερα θα συναντησεις αυτο που τοσο αποζητα η καρδια σου.Και τοτε θα γελας με ολα αυτα που τωρα σε λυπουν κ σου κοβουν τα φτερα σου...Οτι ειναι να γινει θα γινει,αρκει να εχεις υπομονη κ τα ματια σου ανοιχτα σε οσα θα ερθουν απο δω κ περα...
Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009
'Αλλη μια κρύα νύχτα που προσπαθεί μάταια να συναγωνιστεί την ψύχρα που νιώθω μέσα μου...Μόνη ξανά και σταυροδρόμια μου ανοίγονται μπρος μου κ δεν ξέρω ποιο να διαλέξω τελικά.Φοβάμαι πως όποιο κ αν επιλέξω πάλι στο τέλος θα βρεθώ να κάνω συντροφιά με τα λάθη μου κ να αναρωτιέμαι τι έφταιξε πάλι.Από τότε που με θυμάμαι με άλλα όνειρα ξεκινούσα χρόνια πριν το ταξίδι μου στη ζωή.Κ να που αλλιώς τελικά μου τα έφερε η ζωή χωρίς καν να με ρωτήσει...Θέλω για μια φορά να έχω κ εγώ ενα σημείο αναφοράς κ να νιώσω πως έστω κ μια φορά δεν βγήκα λάθος,πως έπιασαν τόπο οι ελπίδες μου...
Μελωδίες μελαγχολικές κ αγαπημένες μου μιλάνε για τα θέλω μου που ποτέ δεν αξιώθηκα να ζήσω κ για όλα αυτά που έμειναν μισά πριν καλά-καλά ξεκινήσουν.ΘΕΛΩ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ...Τον τελευταίο καιρό με πιάνω συχνά να αυτοαγκαλιάζομαι,μήπως κ ξορκίσω έστω κ για μια στιγμή το θεριό της μοναξιάς μου...Εσύ εκεί πάνω που με βλέπεις να ταλαιπωρούμαι έτσι το ξέρω πως γελάς μαζί μου κ με τις ελπίδες μου που για άλλη μια φορά χάθηκαν στο φύσημα του βοριά.Δεν κουράστηκες πια να παίζεις με την ψυχούλα μου κ να μου βάζεις συνεχώς εμπόδια στα εμπόδια;
Με καρδιά γεμάτη μπαλώματα κ με την ψυχή να βρίσκει συνεχώς σε θάμνους αγκαθωτούς κ να ματώνει...Κι όμως αυτή η καρδιά εξακολουθεί να χτυπάει πότε υποτονικά κ πότε σαν τρελή σαν ταμπούρλο απο φυλή κανίβαλων.Κανίβαλοι όπως αυτοί που συναντάω κάθε τρεις κ λίγο στη ζωή μου,κ που αφού δεν μπόρεσαν να με φάνε λεηλάτησαν,έκαψαν κ με άφησαν να κλαίω πάνω στα αποκαΐδια...
Θέλω έναν άνθρωπο που μπορεί ακόμα να κοιτάζει στα μάτια τον άλλον χωρίς να φοβάται να δει τον εαυτό του μέσα απ'τα μάτια του άλλου.Να χάνεται σε βλέμματα κ σε λόγια που δεν χρειαζεται καν να ειπωθούν με λέξεις.Να μπορεί να δει την μια κ μοναδική αλήθεια μου που κρυβεται φοβισμένη σε ενα συρτάρι στην ψυχή μου,και αν δυσκολευτει να το ανοίξει,να δώσει μια κ να το κάνει κομμάτια για να ελευθερωθώ.
Για άλλη μια φορά νιώθω έναν τοίχο να υψώνεται για να με προφυλάξει από όσους δεν ξέρουν τι θέλουν τελικά κ ταλαιπωρούν εαυτόν κ αλλήλους...Όλο κ ψηλώνει αυτός ο τοίχος...
Θέλω κάποιος να έρθει κ να τον γκρεμίσει ΤΩΡΑ!!!!Να μου κρατήσει το χέρι μου σφιχτά μες στο δικό του κ απλά να μου χαμογελάσει διάπλατα και απλόχερα.Να με πάρει μαζί του χωρίς να σκέφτομαι που θα με οδηγήσει.Να περπατήσουμε μαζί σε σοκάκια με λιακάδες κ βροχές κ να μην μας νοιάζει αν ο καιρός χάλασε ξαφνικά κ έπιασε βροχή μια ζεστή αυγουστιάτικη μέρα...Να μπορεί να δει το νόημα που κρύβεται πίσω από τα λόγια που ειπώθηκαν απλά κ μηχανικά,για να μην ξεχειλίσει από αυτά η ψυχή...Να αποκοιμιέται τις νύχτες στην αγκαλιά μου κ του παίρνω με ενα χάδι στα μαλλιά κ ένα φιλί στα βλέφαρα κάθε κακό όνειρο...
Αν είσαι κάπου εκει έξω μην αργήσεις να φανείς στη ζωή μου κ να την γεμίσεις με χρώματα κ μελωδίες.Σ'έχω τοσο πολύ ανάγκη που δεν υπάρχουν καν λέξεις πια για να την περιγράψω. Έχω κουραστεί να βλέπω τα όνειρα,που με τόση αγάπη έκανα τότε που όλα ήταν λιγότερο περίπλοκα κ οι άνθρωποι πιο ανθρώπινοι,να γκρεμίζονται κ να σπάνε σε χίλια κομμάτια μαζί με τις αντοχές μου.Μην αργείς άλλο σε παρακαλώ...Εδώ θα είμαι κ θα περιμένω για τον ερχομό σου...Ίσως όταν φανείς να βρουν αντίκρυσμα αισθήματα φυλαγμένα σε τόπο μυστικό,μακριά απο τα άδεια βλέμματα αυτών που ποτέ δεν μπόρεσαν να καταλάβουν πόσα πολλά έχω βαθιά μέσα μου...
Μελωδίες μελαγχολικές κ αγαπημένες μου μιλάνε για τα θέλω μου που ποτέ δεν αξιώθηκα να ζήσω κ για όλα αυτά που έμειναν μισά πριν καλά-καλά ξεκινήσουν.ΘΕΛΩ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ...Τον τελευταίο καιρό με πιάνω συχνά να αυτοαγκαλιάζομαι,μήπως κ ξορκίσω έστω κ για μια στιγμή το θεριό της μοναξιάς μου...Εσύ εκεί πάνω που με βλέπεις να ταλαιπωρούμαι έτσι το ξέρω πως γελάς μαζί μου κ με τις ελπίδες μου που για άλλη μια φορά χάθηκαν στο φύσημα του βοριά.Δεν κουράστηκες πια να παίζεις με την ψυχούλα μου κ να μου βάζεις συνεχώς εμπόδια στα εμπόδια;
Με καρδιά γεμάτη μπαλώματα κ με την ψυχή να βρίσκει συνεχώς σε θάμνους αγκαθωτούς κ να ματώνει...Κι όμως αυτή η καρδιά εξακολουθεί να χτυπάει πότε υποτονικά κ πότε σαν τρελή σαν ταμπούρλο απο φυλή κανίβαλων.Κανίβαλοι όπως αυτοί που συναντάω κάθε τρεις κ λίγο στη ζωή μου,κ που αφού δεν μπόρεσαν να με φάνε λεηλάτησαν,έκαψαν κ με άφησαν να κλαίω πάνω στα αποκαΐδια...
Θέλω έναν άνθρωπο που μπορεί ακόμα να κοιτάζει στα μάτια τον άλλον χωρίς να φοβάται να δει τον εαυτό του μέσα απ'τα μάτια του άλλου.Να χάνεται σε βλέμματα κ σε λόγια που δεν χρειαζεται καν να ειπωθούν με λέξεις.Να μπορεί να δει την μια κ μοναδική αλήθεια μου που κρυβεται φοβισμένη σε ενα συρτάρι στην ψυχή μου,και αν δυσκολευτει να το ανοίξει,να δώσει μια κ να το κάνει κομμάτια για να ελευθερωθώ.
Για άλλη μια φορά νιώθω έναν τοίχο να υψώνεται για να με προφυλάξει από όσους δεν ξέρουν τι θέλουν τελικά κ ταλαιπωρούν εαυτόν κ αλλήλους...Όλο κ ψηλώνει αυτός ο τοίχος...
Θέλω κάποιος να έρθει κ να τον γκρεμίσει ΤΩΡΑ!!!!Να μου κρατήσει το χέρι μου σφιχτά μες στο δικό του κ απλά να μου χαμογελάσει διάπλατα και απλόχερα.Να με πάρει μαζί του χωρίς να σκέφτομαι που θα με οδηγήσει.Να περπατήσουμε μαζί σε σοκάκια με λιακάδες κ βροχές κ να μην μας νοιάζει αν ο καιρός χάλασε ξαφνικά κ έπιασε βροχή μια ζεστή αυγουστιάτικη μέρα...Να μπορεί να δει το νόημα που κρύβεται πίσω από τα λόγια που ειπώθηκαν απλά κ μηχανικά,για να μην ξεχειλίσει από αυτά η ψυχή...Να αποκοιμιέται τις νύχτες στην αγκαλιά μου κ του παίρνω με ενα χάδι στα μαλλιά κ ένα φιλί στα βλέφαρα κάθε κακό όνειρο...
Αν είσαι κάπου εκει έξω μην αργήσεις να φανείς στη ζωή μου κ να την γεμίσεις με χρώματα κ μελωδίες.Σ'έχω τοσο πολύ ανάγκη που δεν υπάρχουν καν λέξεις πια για να την περιγράψω. Έχω κουραστεί να βλέπω τα όνειρα,που με τόση αγάπη έκανα τότε που όλα ήταν λιγότερο περίπλοκα κ οι άνθρωποι πιο ανθρώπινοι,να γκρεμίζονται κ να σπάνε σε χίλια κομμάτια μαζί με τις αντοχές μου.Μην αργείς άλλο σε παρακαλώ...Εδώ θα είμαι κ θα περιμένω για τον ερχομό σου...Ίσως όταν φανείς να βρουν αντίκρυσμα αισθήματα φυλαγμένα σε τόπο μυστικό,μακριά απο τα άδεια βλέμματα αυτών που ποτέ δεν μπόρεσαν να καταλάβουν πόσα πολλά έχω βαθιά μέσα μου...
Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009
Αλλη μια μερα ιδια οπως κ οι προηγουμενες που περασαν...Πρωινο ξυπνημα,δουλεια,σπιτι.
Αναρωτιεμαι ωρες-ωρες τελικα τι θελει ο ανθρωπος για να νιωσει καλα...Κ η απαντηση δοθηκε λιγο νωριτερα, απλα κουβεντουλα εστω απο το τηλεφωνο με προσωπα απο τα παλια ,προσωπα αγαπημενα που δεν ξεθωριασαν με το περαασμα των χρονων απο πανω μας.Σαν μελωδιες απο τραγουδια λατρεμενα που σε καθε τους στιχο βρισκεις κατι απο σενα...
Θελω μια αγκαλια μονο για μενα,μια καρδια να χτυπησει κοντα στη δικη μου!Ποση μοναξια να αντεξει πια αυτο το κουφαρι που κουβαλαω για κορμι γεματο πληγες κ μια ψυχη ολο μπαλωματα;Δεν ζητησα πολλα απο τη ζωη ,αλλα δεν μου χαριστηκε κ κατι ομορφο κ καλο εδω κ πολυ καιρο.Ψαχνω μεσα μου κ εξω μου κουραγια να συνεχισω,να παω λιγο παρακατω,λιγο πιο περα για να δω τι υπαρχει περα απο το τωρα που ζω...Δεν υπηρξα στη ζωη κακος ανθρωπος αλλα δεν ειδα κ κατι καλο να μου συμβαινει.Απο τοτε που θυμαμαι συνεχως λαθος επιλογες,λαθος χειρισμοι των πραγματων κ μετα ενα τιποτα.Κ μια καρδια που γεμισε κ αυτη με μπαλωματα,για να καλυψει τα κενα απο τα κομματια που εδωσε κ ποτε δεν θα παρει πισω.Εχω τοσα πολλα να δωσω μα δεν υπαρχει κανεις που να τα θελει κ ετσι μενω μονη να αναπολω μαχες που δοθηκαν κ χαθηκαν,μαχες που δεν προλαβαν καν να δοθουν...Θελω καποιον να με καταλαβει,να μου πει πως με πιστευει κ με νιωθει κ πως ολα στο τελος θα πανε καλα κ να μην ανησυχω...
Καιρο τωρα το μονο πραγμα που καιγεται για μενα ειναι η καφτρα απο το αναμμενο μου τσιγαρο που καπνιζει στο τασακι διπλα μου.Μεσα στο καπνο χανομαι οπως χαθηκαν ολοι αυτοι που ηταν απλα περαστικοι απο τη ζωη μου κ βλεπω τα πραγματα οπως θα ηθελα να ηταν κ δεν ειναι τελικα.Χαραμι οι ελπιδες τελικα;Μεχρι ποτε θα αισθανομαι σαν εκεινο το πευκο στην ερημη ακρογιαλια γερμενο απο τη μερια της θαλασσας;Ειναι πολλες φορες που ευχηθηκα να ειχα τη μνημη του νερου,να μην θυμαμαι τιποτα απο οσα εγιναν κ με πληγωσαν βαθια,να ειχαν παρασυρθει με τη ροη του νερου για προορισμους αγνωστους,που δεν υπαρχουν στους χαρτες δρομοι για να πας εκει...
Γιατι ποναει τοσο βαθια αυτη η μοναξια που νιωθω;Ας υπηρχε εστω κ ενας να μου δωσει μια επαρκη απαντηση.Φανταζει τοσο μακρινος ο καιρος που ολα ηταν πιο ευκολα κ η ζωη πιο απλη...
" Θερια οι ανθρωποι δεν μπορουν
δεν μπορουν το φως να το σηκωσουν...
Δεν ειναι η αληθεια-πιο χρυση
απ'την αληθεια της σιωπης
ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙΣ
ΤΟΣΕΣ,ΤΟΣΕΣ ΘΑ ΣΕ ΣΤΑΥΡΩΣΟΥΝ..."
Τελικα οι λεξεις ειναι πιο δυνατες ακομα κ απο τους ιδιους τους ανθρωπους...Αρκουν μερικες σωστα διαλεγμενες λεξεις αραδιασμενες σε μια λευκη κολλα χαρτι για να μιλησουν για οσα μεσα μας δεν χωρανε πια,οσο χαμηλα κ αν εχουμε εμεις πεσει.
" Με το νερό μετράς το χρόνο μες απ τις χούφτες να κυλά
μα ποια πηγή δείχνει το δρόμοπου φτάνει ως την αγκαλιά;
Αιώνες γύρεψα μια λύση να κρύβεται στο αίνιγμά σου
ανοίγω του ουρανού τη βρύση,πρώτη σταγόνα το άγγιγμά σου.
Χίλια ποτάμια θα περάσωσε χίλιες θάλασσες θα βγω
Έχω τη δίψα οδηγό
Μόνο απ’ το στόμα σου αν πιω θα ξεδιψάσω.
Με τη φωτιά μετράω το χρόνο και με θηράματα φτηνά
μα ποια πληγή δείχνει το δρόμο που φτάνει ως την αγκαλιά;
Αιώνες τρέχω να προλάβωνα τον πετύχω στο φτερό
τον έρωτα τον εργολάβο καμμένη γη όπου πατώ...
Χίλια ποτάμια θα περάσω,σε χίλιες θάλασσες θα βγω
έχω τη δίψα οδηγό,
μόνο απ το στόμα σου αν πιω
θα ξεδιψάσω... "
Αναρωτιεμαι ωρες-ωρες τελικα τι θελει ο ανθρωπος για να νιωσει καλα...Κ η απαντηση δοθηκε λιγο νωριτερα, απλα κουβεντουλα εστω απο το τηλεφωνο με προσωπα απο τα παλια ,προσωπα αγαπημενα που δεν ξεθωριασαν με το περαασμα των χρονων απο πανω μας.Σαν μελωδιες απο τραγουδια λατρεμενα που σε καθε τους στιχο βρισκεις κατι απο σενα...
Θελω μια αγκαλια μονο για μενα,μια καρδια να χτυπησει κοντα στη δικη μου!Ποση μοναξια να αντεξει πια αυτο το κουφαρι που κουβαλαω για κορμι γεματο πληγες κ μια ψυχη ολο μπαλωματα;Δεν ζητησα πολλα απο τη ζωη ,αλλα δεν μου χαριστηκε κ κατι ομορφο κ καλο εδω κ πολυ καιρο.Ψαχνω μεσα μου κ εξω μου κουραγια να συνεχισω,να παω λιγο παρακατω,λιγο πιο περα για να δω τι υπαρχει περα απο το τωρα που ζω...Δεν υπηρξα στη ζωη κακος ανθρωπος αλλα δεν ειδα κ κατι καλο να μου συμβαινει.Απο τοτε που θυμαμαι συνεχως λαθος επιλογες,λαθος χειρισμοι των πραγματων κ μετα ενα τιποτα.Κ μια καρδια που γεμισε κ αυτη με μπαλωματα,για να καλυψει τα κενα απο τα κομματια που εδωσε κ ποτε δεν θα παρει πισω.Εχω τοσα πολλα να δωσω μα δεν υπαρχει κανεις που να τα θελει κ ετσι μενω μονη να αναπολω μαχες που δοθηκαν κ χαθηκαν,μαχες που δεν προλαβαν καν να δοθουν...Θελω καποιον να με καταλαβει,να μου πει πως με πιστευει κ με νιωθει κ πως ολα στο τελος θα πανε καλα κ να μην ανησυχω...
Καιρο τωρα το μονο πραγμα που καιγεται για μενα ειναι η καφτρα απο το αναμμενο μου τσιγαρο που καπνιζει στο τασακι διπλα μου.Μεσα στο καπνο χανομαι οπως χαθηκαν ολοι αυτοι που ηταν απλα περαστικοι απο τη ζωη μου κ βλεπω τα πραγματα οπως θα ηθελα να ηταν κ δεν ειναι τελικα.Χαραμι οι ελπιδες τελικα;Μεχρι ποτε θα αισθανομαι σαν εκεινο το πευκο στην ερημη ακρογιαλια γερμενο απο τη μερια της θαλασσας;Ειναι πολλες φορες που ευχηθηκα να ειχα τη μνημη του νερου,να μην θυμαμαι τιποτα απο οσα εγιναν κ με πληγωσαν βαθια,να ειχαν παρασυρθει με τη ροη του νερου για προορισμους αγνωστους,που δεν υπαρχουν στους χαρτες δρομοι για να πας εκει...
Γιατι ποναει τοσο βαθια αυτη η μοναξια που νιωθω;Ας υπηρχε εστω κ ενας να μου δωσει μια επαρκη απαντηση.Φανταζει τοσο μακρινος ο καιρος που ολα ηταν πιο ευκολα κ η ζωη πιο απλη...
" Θερια οι ανθρωποι δεν μπορουν
δεν μπορουν το φως να το σηκωσουν...
Δεν ειναι η αληθεια-πιο χρυση
απ'την αληθεια της σιωπης
ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙΣ
ΤΟΣΕΣ,ΤΟΣΕΣ ΘΑ ΣΕ ΣΤΑΥΡΩΣΟΥΝ..."
Τελικα οι λεξεις ειναι πιο δυνατες ακομα κ απο τους ιδιους τους ανθρωπους...Αρκουν μερικες σωστα διαλεγμενες λεξεις αραδιασμενες σε μια λευκη κολλα χαρτι για να μιλησουν για οσα μεσα μας δεν χωρανε πια,οσο χαμηλα κ αν εχουμε εμεις πεσει.
" Με το νερό μετράς το χρόνο μες απ τις χούφτες να κυλά
μα ποια πηγή δείχνει το δρόμοπου φτάνει ως την αγκαλιά;
Αιώνες γύρεψα μια λύση να κρύβεται στο αίνιγμά σου
ανοίγω του ουρανού τη βρύση,πρώτη σταγόνα το άγγιγμά σου.
Χίλια ποτάμια θα περάσωσε χίλιες θάλασσες θα βγω
Έχω τη δίψα οδηγό
Μόνο απ’ το στόμα σου αν πιω θα ξεδιψάσω.
Με τη φωτιά μετράω το χρόνο και με θηράματα φτηνά
μα ποια πληγή δείχνει το δρόμο που φτάνει ως την αγκαλιά;
Αιώνες τρέχω να προλάβωνα τον πετύχω στο φτερό
τον έρωτα τον εργολάβο καμμένη γη όπου πατώ...
Χίλια ποτάμια θα περάσω,σε χίλιες θάλασσες θα βγω
έχω τη δίψα οδηγό,
μόνο απ το στόμα σου αν πιω
θα ξεδιψάσω... "
Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009
ΓΙΑ ΣΕΝΑ ,ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΛΕΙΨΕΙ ΟΣΟ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ... Πέντε χρόνια χωρίς τα χαμογελαστά σου μελιά μάτια να με κοιτάζουν...Μου λείπεις τόσο πολύ που πονάει αφόρητα κάθε σπιθαμή του κορμιού μου."Τι κάνεις κοριτσάκι μου,καλά είσαι;"...Η τελευταία σου φράση ακόμα ηχεί στα αυτιά μου.Πρώτη φορά στη ζωή μου από τότε που θυμάμαι που με αποκάλεσες έτσι.Λες και γνώριζες,ένιωσες πως έφτανες στο τέλος...Σε ρώτησα αν ήθελες να έρθω και είπες πως δεν χρειαζόταν,πως ήσουν εντάξει...Και την επομένη το πρωί εκείνο το τηλεφώνημα του πανικού,"τρέξε μήπως προλάβεις..." Δεν σε πρόλαβα όμως.Μισή ώρα νωρίτερα αν είχα φτάσει θα σε είχα προφτάσει...Το μόνο και το τελευταίο που ακούστηκε στους τοίχους του ψυχρού νοσοκομείου ήταν μόνο μια κραυγή,βγαλμένη κατευθείαν από την ψυχή!"ΔΕΝ ΣΕ ΠΡΟΛΑΒΑ!!!!"
Και από τότε εδώ και πέντε χρόνια μόνο σιωπή...Με τη σιωπή μου σου μιλώ όπου και αν βρίσκεσαι πια με την ελπίδα πως με ακούς και απλώνεις το βλέμμα σου πάνω μου,όπως τότε που ήμουνα μικρή...Πως μου χαρίζεις άλλο ένα σου χαμόγελο ζεστό σαν την καρδιά σου...Το να μου φύγεις τόσο σύντομα ήταν κάτι που ούτε καν σαν σκέψη δεν τόλμησε να περάσει από το μυαλό μου.Πίστευα πως θα ήσουν πάντα κοντά μου.Πώς να χωρέσει το μυαλό μια τόσο άτακτη και απρόσμενη φυγή;Ακόμη και το αντίο μας αγχωμένο και βιαστικό ήταν.Να προλάβουμε,να μην γίνει κάτι και δεν μπορέσουμε τελικά...Το πρώτο βράδυ της φυγής,εγώ ενα κουβάρι μαζεμένο σε μια γωνιά με ένα κλάμα βουβό,χωρίς καν δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια μου.Μα εκείνα που κυλούσαν στην ψυχή μου την έκαιγαν και αφήναν για πάντα εκεί τα σημάδια τους...
Θέλω να ξέρεις πόσο πολύ και βαθιά μου λείπεις,πως η απουσία σου από τη ζωή μου τα τελευταία πέντε χρόνια μου έχει στοιχίσει αφάνταστα πολύ.Ξέρω πως από εκεί που είσαι με βλέπεις,με βλέπεις και γελάς με τις χαρές μου και πονάς στις λύπες μου.Σου χρωστάω ένα Σ'ΑΓΑΠΩ που ποτέ δεν σου είπα...
" Χαμογελάς, στα μάτια σου γλιστράω δε με κοιτάς, μα πες μου πού να πάω πού να σε ζητώ, πού να σ' αγαπώ, πού να σε ξεχνώ...
Θέλω να καις, άστρο μου κι αν θες να με προσέχεις στις φτηνές μου τις στιγμές και από κει ψηλά, ρίξε μια ματιά πες μου πως βλέπεις τα δικά μου τα παράπονα..."
Και από τότε εδώ και πέντε χρόνια μόνο σιωπή...Με τη σιωπή μου σου μιλώ όπου και αν βρίσκεσαι πια με την ελπίδα πως με ακούς και απλώνεις το βλέμμα σου πάνω μου,όπως τότε που ήμουνα μικρή...Πως μου χαρίζεις άλλο ένα σου χαμόγελο ζεστό σαν την καρδιά σου...Το να μου φύγεις τόσο σύντομα ήταν κάτι που ούτε καν σαν σκέψη δεν τόλμησε να περάσει από το μυαλό μου.Πίστευα πως θα ήσουν πάντα κοντά μου.Πώς να χωρέσει το μυαλό μια τόσο άτακτη και απρόσμενη φυγή;Ακόμη και το αντίο μας αγχωμένο και βιαστικό ήταν.Να προλάβουμε,να μην γίνει κάτι και δεν μπορέσουμε τελικά...Το πρώτο βράδυ της φυγής,εγώ ενα κουβάρι μαζεμένο σε μια γωνιά με ένα κλάμα βουβό,χωρίς καν δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια μου.Μα εκείνα που κυλούσαν στην ψυχή μου την έκαιγαν και αφήναν για πάντα εκεί τα σημάδια τους...
Θέλω να ξέρεις πόσο πολύ και βαθιά μου λείπεις,πως η απουσία σου από τη ζωή μου τα τελευταία πέντε χρόνια μου έχει στοιχίσει αφάνταστα πολύ.Ξέρω πως από εκεί που είσαι με βλέπεις,με βλέπεις και γελάς με τις χαρές μου και πονάς στις λύπες μου.Σου χρωστάω ένα Σ'ΑΓΑΠΩ που ποτέ δεν σου είπα...
" Χαμογελάς, στα μάτια σου γλιστράω δε με κοιτάς, μα πες μου πού να πάω πού να σε ζητώ, πού να σ' αγαπώ, πού να σε ξεχνώ...
Θέλω να καις, άστρο μου κι αν θες να με προσέχεις στις φτηνές μου τις στιγμές και από κει ψηλά, ρίξε μια ματιά πες μου πως βλέπεις τα δικά μου τα παράπονα..."
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
