...Αποψε μπορω να δακρυσω χωρις να νιωθω ασχημα απεναντι σε οσους θα με δουν δακρυσμενη...Θα νομιζουν πως φταιει η βροχη...Λες κ ανοιξαν οι ουρανοι μεσα στο μαυρο σκοταδι κ το νερο βαλθηκε να ξεπλυνει τις ψυχες απο κριματα κ να διωξει απο το μυαλο τις ασχημες σκεψεις...Κ εσυ αν μπορουσες απο μια γωνια να με δεις η βροχη θα σου ελεγα πως φταιει κ οχι τα χιλιαδες λιγακι σου...Πως γινεται να αγαπας τον αλλον λιγακι;Η' τον αγαπάς η οχι...
Πως γινεται να μη σου λειπει το χαμογελο μου,το χαδι μου,οταν το δικο μου χερι φανταζει τοσο αδειο κ ορφανο τωρα που δεν μπορει να χαιδεψει τα πυκνα μαυρα μαλλια σου;Πολλα τα μιλια που μας χωριζουν μα ακομη πιο μεγαλη η αποσταση μεχρι την κρυα σου καρδια,που ξεχασε καιρο τωρα πως ειναι να αγαπας,πως ειναι να χτυπαει σαν τρελη στην σκεψη κ μονο του αλλου...
ΑΓΑΠΑΩ θα πει βαζω τα θελω σου πανω απο δικα μου,θα πει ισοπεδωνω κ τον ιδιο μου τον εαυτο για να εισαι κ νιωθεις εσυ καλα...Αρκει εσυ να χαμογελας κ ας πλημμυριζουν τα ματια μου καθε φορα που μου κλεινεις το τηλεφωνο η δεν απαντας,οταν εχω οσο ποτε αναγκη απλα να σε ακουσω λιγο στην αλλη ακρη της γραμμης...Για μηνες περιμενα τον ερχομο σου,μα ουτε πλοιο ουτε αεροπλανο βρεθηκε να σε χωρεσει κ να σε φερει κοντα μου εστω για μια φορα...Κ ομως εγω σε περιμενα...
Κ τωρα περιμενω οχι για να ερθεις πια,αλλα για κεινο το πληρωμα του χρονου.Που για μια στιγμη θα σε κανει να δεις με βλεμμα καθαριο ολα εκεινα που τοσο καιρο ηταν απλα μπροστα στα ματια σου.Τοτε θα δεις κ μενα οπως πραγματικα ημουν κ θα μετανιωσεις για την ατακτη μου φυγη,φυγη στη οποια με καθε τροπο με οδηγουσες...
το καραβι της φυγης εκεινη εφτασε στον προορισμο του,μα η καρδια δεν αλλαζει δρομο ετσι ευκολα.Καθεται κατι βραδια σαν κ το αποψινο κ μετρα τις λιγοστες καλες κ χαμογελαστες στιγμες κ λυπαται που δεν ηταν περισσοτερες...
Ντυνει στα μαυρα πανια τα ιστια κ αφηνεται στη καταιγιδα με τη ελπιδα να βρεθουν καποια γερα βραχια σε μια ακτη κ εκει να τσακιστει για παντα...Για να μην χρειαστει να ξαναταξιδεψει,γιατι δεν αντεχει αλλο ενα ταξιδι χωρις προορισμο με πυξιδα μια ελπιδα για κατι καλυτερο.Που τελικα δεν θα βρει...

Ενα χρονο μετα...
Οι λιγες καλες που ζησαμε καποτε μαζι αρχισαν να ξεθωριαζουν κ να χανονται στον αερα σαν σκονη.μονο πικρια πια,απογοητευση κ δυο ματια κατακοκκινα απο τα δακρυα.κ εσυ πουθενα κ οσα ζησαμε ενα απεραντο τιποτα σαν κ σενα.γιατι ενα τιποτα ησουν παντα σε σχεση με μενα.ενασ ανθρωπος μισος γεματο μονο μισος για μενα που τολμησα να σε νοιαστω κ να σε βαλω ακομη κ πανω απο μενα.
Ολα για ενα πουκαμισο αδειανο...ενας χρονος χαθηκε κ πηρε μαζι του ολες τις καλες στιγμες.παντα με εκανες να νιωθω λιγη κ ανεπαρκης μπροστα σου,ενω εσυ ησουν τελικα αυτος που ηταν ανεπαρκης,ανικανος να νιωσεις οτιδηποτε καλο μεσα σου.ελπιζω η ζωη σου να ειναι καλυτερη χωρις το γελιο μου,την αγαπη μου κ τα χαδια μου, κ η μοναξια σου να σταθει καλυτερη συντροφος για σενα αφου εγω δεν μπορεσα να σε κανω να νιωσεις κ παλι ανθρωπος.μεινε με την απανθρωπια σου λοιπον κ την σκληρη σου καρδια...
Οταν το πληρωμα του χρονου θα ερθει κ για σενα,θα ειναι πολυ αργα για επιστροφες κ εγω πολυ μακρια απο σενα ευτυχως για μενα.οτι κακο εκανες ως τωρα ηταν υπεραρκετο.απο δω κ περα μπορεις να βλαπτεις μονο τον εαυτουλη σου...ολα θα τα βρεις μπροστα σου,καθε τι ασχημο που εκανες σε μενα,σε μας.θελω να ερθεις εκει που ειμαι τωρα εγω,εδω που πιο κατω δεν εχει κ να μην σου απλωνεται κανενα χερι να σε βοηθησει να ξανασταθεις στα ποδια σου.εκει να σερνεις το αθλιο κουφαρι σου κ κανεις να μην σε νοιαζεται κ ολοι γυρω σου να σε κοιταζουν με οικτο κ λυπηση...
Κ αν η ζωη τα φερει ετσι κ μια μερα μετα απο καιρο τυχει κ βρεθεις στο δρομο μου,θα σε κοιταξω κ θα γελασω δυνατα...με γελιο που ομοιο του δεν θα εχεις δει.κ θα σε προσπερασω κ θα φυγω χωρις να ριξω ουτε ενα βλεμμα πισω.