Αλλη μια νυχτα μελαγχολικη κ μοναχικη με τυλιξε στα πεπλα της...
Ψαχνω να βρω παρηγορια στις σκιες που χορευουν στους τοιχους
του δωματιου μου...
Ηθελα να ειχα μια ζεστη αγκαλια να χωθω μεσα της κ να αφησω
απ'εξω τον υπολοιπο κοσμο.
Κ ν'αποκοιμηθω απο εκει απο τους χτυπους μιας καρδιας...
Παει καιρος απο τοτε που τα πραγματα ηταν πιο απλα κ εμεις
οι ανθρωποι πιο ξεγνοιαστοι...
Κοιταζω την αντανακλαση μου στο τζαμι κ μονο αναρωτιεμαι:
" Αληθεια ποτε χαμογελασες τελευταια φορα μεσα απο τα βαθη
της ψυχουλας σου";
Εχουν γεμισει πολλα φεγγαρια απο τοτε,μου απανταει
μια φωνη γνωριμη...
Εχει ψυχρα αποψε εξω αλλα κ μεσα μου...
Με οσα ρουχα κ να ντυσω την ψυχη μου,δεν λεει να σταματησει
το τρεμουλο...
Οι σκεψεις στο μυαλο μου θαλασσα ανταριασμενη κ η καρδια
βαρκουλα που προσπαθει να μην τσακιστει πανω στα βραχια
απο τα δυνατα κυματα...
Πως ειναι δυνατον να υπαρχουν τοσοι ανθρωποι παντου γυρω
κ εγω να νιωθω τοσο μα τοσο μονη;
Καποτε ειχα βαλει ενα στοιχημα με τη ζωη.
Πως οσες αναποδιες κ μπορες εκεινη κι αν μου φερει στο δρομο
μου εγω θα τα καταφερω κ θα μεινω ζωντανη.
Ειναι μερες που το καταφερνω μα ειναι κ μερες που κερδιζει
εκεινη...Μια αυτη,μια εγω μεχρι καποια απο τις δυο μας
να τερματισει νικητρια.
Αρχισε να μπουμπουνιζει εξω,σε λιγο θα αρχισει να βρεχει...
Αυτη τη βροχη την αντεχω,την αλλη ομως μεσα μου οχι.
Ολα εκεινα τα δακρυα για τα ονειρα που εμειναν ονειρα,
για εκεινους που σταθηκαν αναξιοι κ στο τελος τραπηκαν
σε ατακτη φυγη,γιατι δεν αντεξαν να δουν τα εργα των δικων
τους πραξεων...
Για εκεινους που βρηκαν καταφυγιο στη σιωπη κ την ανυπαρξια
τους,οντας ανικανοι για οτιδηποτε αλλο...
Γιατι απλα δεν τολμησαν να ζησουν απο φοβο μηπως πληγωθουν.
Δυστυχως ετσι ειναι η ζωη ματια μου.
Αν δεν τολμησεις δεν θα ζησεις,δεν θα νιωσεις...
Τι πιο μεγαλο απο το να νιωθεις,να γελας η ακομα κ να πονας;
Να τρως τα μουτρα σου κ να βρισκεις τη δυναμη να σταθεις
κ παλι στα ποδια σου,ετοιμος για ταξιδια καινουρια σε κοσμους
που ουτε καν φανταστηκες...
Να κανεις τα ιδια λαθη ξανα κ ξανα,αλλα ακομα κ αυτα τα λαθη
να τα αγαπας γιατι ηταν δικα σου τη στιγμη που τα εκανες...
Γιατι μεσα απο απο αυτα αισθανθηκες,ενιωσες κ ησουν πανω απο
ολα ανθρωπος...
Εχω ενα χαμογελο κρυμμενο καλα σε ενα συρταρι στο
ντουλαπακι της ψυχης μου κ απλα περιμενω...
Καποιον που θα βρει τον τροπο να το ανοιξει για να του το
χαρισω απλοχερα...
Κ τοτε θα γινω ολοκληρη ενα χαμογελο κ θα φυγουμε μαζι ως
τα αστερια κ παλι πισω,σε στεριες ανεξερευνητες κ σε θαλασσες
καταγαλανες κ καθαριες...