Νυχτα χαρας κ κεφιου η αποψινη για τους περισσοτερους κ για οσους συναντησα στο βαγονι ενος συρμου επιστρεφοντας απο δουλεια αποψε...Χαμογελα στα προσωπα τους ζωγραφισμενα που εβγαιναν αβιαστα.Ποσο καιρο εχω να χαμογελάσω ετσι εγω,δεν θυμαμαι πια.Αποψε συνομώτησαν τα συναισθηματα μου κ οργανωσαν ενα παρτυ μασκε ερημην μου.Ησουν κ εσυ καλεσμενος αλλα φυσικα ποτε δεν φανηκες...Η δυστυχια δανειστηκε για αποψε μονο το ονομα σου,κουραστηκε τοσο καιρο να εχει τεσσερις συλλαβες...Η χαρα ντυθηκε με τις λιγοστες ομορφες στιγμες που εζησα λαθραια κοντα σου καποιες νυχτες.Η ευτυχια φορεσε για στολη εκεινο το φιλι στο μετωπο που μου εδωσες καποτε ετσι ξαφνικα.Της λυπης το κουστουμι της επεσε λιγο βαρυ...Ειχε βλεπεις πανω κεντημενες με πουλιες χρωματιστες ολες τις μερες που ηθελα τοσο να σε ειχα κοντα μου κ δεν ησουν.Η ζηλια φορεσε μια κατακοκκινη φανταχτερη στολη,οπως οι φλογες που εβγαιναν απο τα ματια μου επειδη ηξερα πως παντα μονο ΕΚΕΙΝΗ υπηρξε κ θα υπαρχει για σενα.Η αγαπη μου για σενα ειχε ντυθει μισοφεγγαρο,οπως μιση ενιωθα καθε στιγμη πλαι σου γιατι εσυ ποτε δεν ησουν πραγματικα μαζι μου.Ο ερωτας ειχε ντυθει καρδια γεματη μπαλωματα σαν κ τη δικη μου.Η ψυχη αρνηθηκε να μασκαρευτει με οποιαδηποτε στολη.Ηρθε στο παρτυ απλα για τους τυπους,μα συενχως στεκοταν διπλα στο παραθυρο κ κοιταζε εξω απο το τζαμι ψαχνοντας για ενα αστερι φωτεινο να την βγαλει απο το αδιεξοδο που μεσα του εχει βυθιστει τελευταια.Ο εγωισμος ειχε φορεσει τη μορφη σου κ ηταν τοσο περηφανος γι'αυτο που ολα τα αλλα κουστουμια του φανηκαν τουλαχιστον βαρετα...Στο μπαρ σερβιραν σφηνακια με τα δακρυα που ως τωρα εχω χυσει για σενα κ ολοι ειχαν μεθυσει μολις στο τριτο κ κοιταζαν ο ενας τον αλλο με βλεμμα θολο...Η ελπιδα μου ειχε ντυθει λευκο περιστερι με φτερα τσακισμενα που ηθελε να πεταξει κ παλι στο γαλανο ουρανο αλλα δεν μπορουσε...Εγω που δεν ημουν ενημερη για το παρτυ αυτο σαν προχειρη στολη φορεσα ενα αχνο χαμογελο,για να μην με ρωτανε ολοι γιατι ηρθα σε παρτυ μασκε χωρις να εχω ντυθει μασκαρας.Ολοι χορευαν στο ρυθμο της δικης σου μουσικης συνεπαρμενοι...Μονο εγω δεν ειχα κουραγιο να χορεψω η εστω ακομη κ να υποκριθω πως κουνιεμαι ρυθμικα,μηχανικα πανω στο ρυθμο...Πηγα κ εκατσα διπλα στη λυπη,γιατι κι αυτη λογω της στολης κ του βαρους που αυτη ειχε,δοκιμασε αλλα της ηταν δυσκολο να κινηθει αναμεσα στους αλλους.Μαζεψα ολο το κουραγιο που ειχε απομεινει κ καταφερα να της ψελλισω λιγες λεξεις.Της ειπα πως κουραστηκα να νιωθω μονο εκεινη εδω κ πολυ καιρο και πως πονανε πια ακομη κ τα ματια μου απο τα δακρυα...Πως το κουστουμι που εκεινη φορεσε για την αποψινη βραδια μονο,εγω το φοραω καθε στιγμη στιγμη της ζωης μου τον τελευταιο καιρο...Με κοιταξε βαθια στα ματια με το ανεκφραστο βλεμμα της χωρις να πει λεξη...Την παρακαλεσα να δωσει για λιγο τη θεση της μεσα μου στη χαρα γιατι εχω κουραστει πια...Λες κ ηξερε πως μιλουσαμε γι'αυτην ηρθε ξαφνικα η χαρα να μαθει τι συμβαινει κ δεν χορευουμε...Μολις της εξηγησα,μου ειπε πως το προγραμμα της ηταν πολυ φορτωμενο τωρα τελευταια μα μολις εβρισκε καποιο κενο ή ακυρωση θα κοιτουσε κ την δικη μου υποθεση,μα δεν υποσχοταν τιποτα.Σηκωθηκα να φυγω μα στην πορτα με σταματησε η ελπιδα κ μου ειπε: "την στολη που φοραω αποψε την βλεπεις κ ξερω πως κ εσυ ετσι νιωθεις μεσα σου,γιατι ΕΚΕΙΝΟΣ σου τσακισε τα δικα σου φτερα.Τωρα μπορει να εισαι λυπημενη κ να βρισκεις πουθενα τη χαρα μεσα σου αλλα κ εξω απο σενα,μα να εχεις παντα στο πισω μερος του μυαλου σου,πως μια μερα-οσος καιρος κ αν χρειαστει-εγω κ εσυ θα πεταξουμε ξανα μαζι σε καθαρους ουρανους κ θα κανουμε βουτιες σε βαθυγαλαζες θαλασσες.Μην χανεις το κουραγιο σου κ προχωρα με το κεφαλι ψηλα,και μια μερα θα συναντησεις αυτο που τοσο αποζητα η καρδια σου.Και τοτε θα γελας με ολα αυτα που τωρα σε λυπουν κ σου κοβουν τα φτερα σου...Οτι ειναι να γινει θα γινει,αρκει να εχεις υπομονη κ τα ματια σου ανοιχτα σε οσα θα ερθουν απο δω κ περα...