Αλλη μια μερα ιδια οπως κ οι προηγουμενες που περασαν...Πρωινο ξυπνημα,δουλεια,σπιτι.
Αναρωτιεμαι ωρες-ωρες τελικα τι θελει ο ανθρωπος για να νιωσει καλα...Κ η απαντηση δοθηκε λιγο νωριτερα, απλα κουβεντουλα εστω απο το τηλεφωνο με προσωπα απο τα παλια ,προσωπα αγαπημενα που δεν ξεθωριασαν με το περαασμα των χρονων απο πανω μας.Σαν μελωδιες απο τραγουδια λατρεμενα που σε καθε τους στιχο βρισκεις κατι απο σενα...
Θελω μια αγκαλια μονο για μενα,μια καρδια να χτυπησει κοντα στη δικη μου!Ποση μοναξια να αντεξει πια αυτο το κουφαρι που κουβαλαω για κορμι γεματο πληγες κ μια ψυχη ολο μπαλωματα;Δεν ζητησα πολλα απο τη ζωη ,αλλα δεν μου χαριστηκε κ κατι ομορφο κ καλο εδω κ πολυ καιρο.Ψαχνω μεσα μου κ εξω μου κουραγια να συνεχισω,να παω λιγο παρακατω,λιγο πιο περα για να δω τι υπαρχει περα απο το τωρα που ζω...Δεν υπηρξα στη ζωη κακος ανθρωπος αλλα δεν ειδα κ κατι καλο να μου συμβαινει.Απο τοτε που θυμαμαι συνεχως λαθος επιλογες,λαθος χειρισμοι των πραγματων κ μετα ενα τιποτα.Κ μια καρδια που γεμισε κ αυτη με μπαλωματα,για να καλυψει τα κενα απο τα κομματια που εδωσε κ ποτε δεν θα παρει πισω.Εχω τοσα πολλα να δωσω μα δεν υπαρχει κανεις που να τα θελει κ ετσι μενω μονη να αναπολω μαχες που δοθηκαν κ χαθηκαν,μαχες που δεν προλαβαν καν να δοθουν...Θελω καποιον να με καταλαβει,να μου πει πως με πιστευει κ με νιωθει κ πως ολα στο τελος θα πανε καλα κ να μην ανησυχω...
Καιρο τωρα το μονο πραγμα που καιγεται για μενα ειναι η καφτρα απο το αναμμενο μου τσιγαρο που καπνιζει στο τασακι διπλα μου.Μεσα στο καπνο χανομαι οπως χαθηκαν ολοι αυτοι που ηταν απλα περαστικοι απο τη ζωη μου κ βλεπω τα πραγματα οπως θα ηθελα να ηταν κ δεν ειναι τελικα.Χαραμι οι ελπιδες τελικα;Μεχρι ποτε θα αισθανομαι σαν εκεινο το πευκο στην ερημη ακρογιαλια γερμενο απο τη μερια της θαλασσας;Ειναι πολλες φορες που ευχηθηκα να ειχα τη μνημη του νερου,να μην θυμαμαι τιποτα απο οσα εγιναν κ με πληγωσαν βαθια,να ειχαν παρασυρθει με τη ροη του νερου για προορισμους αγνωστους,που δεν υπαρχουν στους χαρτες δρομοι για να πας εκει...
Γιατι ποναει τοσο βαθια αυτη η μοναξια που νιωθω;Ας υπηρχε εστω κ ενας να μου δωσει μια επαρκη απαντηση.Φανταζει τοσο μακρινος ο καιρος που ολα ηταν πιο ευκολα κ η ζωη πιο απλη...
" Θερια οι ανθρωποι δεν μπορουν
δεν μπορουν το φως να το σηκωσουν...
Δεν ειναι η αληθεια-πιο χρυση
απ'την αληθεια της σιωπης
ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙΣ
ΤΟΣΕΣ,ΤΟΣΕΣ ΘΑ ΣΕ ΣΤΑΥΡΩΣΟΥΝ..."

Τελικα οι λεξεις ειναι πιο δυνατες ακομα κ απο τους ιδιους τους ανθρωπους...Αρκουν μερικες σωστα διαλεγμενες λεξεις αραδιασμενες σε μια λευκη κολλα χαρτι για να μιλησουν για οσα μεσα μας δεν χωρανε πια,οσο χαμηλα κ αν εχουμε εμεις πεσει.

" Με το νερό μετράς το χρόνο μες απ τις χούφτες να κυλά
μα ποια πηγή δείχνει το δρόμοπου φτάνει ως την αγκαλιά;
Αιώνες γύρεψα μια λύση να κρύβεται στο αίνιγμά σου
ανοίγω του ουρανού τη βρύση,πρώτη σταγόνα το άγγιγμά σου.
Χίλια ποτάμια θα περάσωσε χίλιες θάλασσες θα βγω
Έχω τη δίψα οδηγό
Μόνο απ’ το στόμα σου αν πιω θα ξεδιψάσω.
Με τη φωτιά μετράω το χρόνο και με θηράματα φτηνά
μα ποια πληγή δείχνει το δρόμο που φτάνει ως την αγκαλιά;
Αιώνες τρέχω να προλάβωνα τον πετύχω στο φτερό
τον έρωτα τον εργολάβο καμμένη γη όπου πατώ...
Χίλια ποτάμια θα περάσω,σε χίλιες θάλασσες θα βγω
έχω τη δίψα οδηγό,
μόνο απ το στόμα σου αν πιω
θα ξεδιψάσω... "